Sonunda pazara gelir..
El emeğiniz..
Göz nurunuz..
Gözünüzü yumduğunuzda
Ödemiş pazarını geziyordum geçen yıl..
Almaktan çok, görmekti amacım..
Dolu torbalarla dönmüştüm..
Neden aldığımı bilmediğim onlarca parça..
Kadınların el emekleri..
Çeyiz sandıklarında çıkmış..
Kanaviçeleri işleyen..
Dantelleri dokuyanlar çoktan göçüp gitmiş..
Pek çoğu kullanılmamış..
Kullanmaya kıyamamış belki..
Ya da kızlarına çeyiz bırakmak istemiş..
Kullanılmışlar da var..
Yıkana yıkana yıpranmış..
Hala güzel..
Kocaman bir kutuda onlar şimdi evimde..
Bugün pazar..
Yasaklı günde yine dolapları karıştırdım..
Kutuyu açtım..
Bir anda odamda onlarca kadın olduk..
Acılarını..
Mutluluklarını ilmek ilmek işleyen kadınlardık..
Yatağımın üzerine serdim birer birer..
Hüzünle bakıyorum elimde değil..
Öyle kıymetli ki bunlar..
Fotoğrafta sadece bir kısmını görüyorsunuz..
Onları yeniden hayata katmalıyım..
Onları hayatın içine çektiğimde..
O kadınları yeniden yaşatacağımı biliyorum..
Artık modası geçti denilen emekler..
Yeniden nasıl hayata katılır..?
Yeniden nasıl baş köşeye konur düşünüyorum..
Her birine ayrı bir hikaye yazıyor beynim, yüreğim..
Mutlu hikayeler olsun diye zorluyorum..
Kafamı kaldırıp dünyaya..
Dünyanın bütün kadınlarına bakınca..
Mutlu hikayeler yazmakta zorlanıyorum..
Hayattaki en önemli sorumluluğumun..
Kadınlar mutlu hikayeler yazdırmak olduğuna bir kez daha anımsıyorum..
Ne diyordu BERTOLT BRECHT ünlü şiirinde
“ya hep beraber ya da hiç birimiz
kurtulmak yok tek başına yumruktan ve zincirden
ya hep beraber ya da hiçbirimiz!”
(Şiirin tamamı https://sinifmucadelesi.wordpress.com/.../bir-siir.../ )
Kendi ellerimizi dayayıp toprağa..
Kalkacağız düştüğümüz yerden..
İsterim ki..
Yerden kalkmaya çabalayan kadına..
Her zaman uzanan bir el olsun..
Bir KADIN ELİ...
#Melekİpek in üniversite sınavına elini tuttuğu kızıyla gidişi..
Duygularımı kabarttı bugün
